Στιγμές σπάνιας ευαισθησίας…

Την εβδομάδα που πέρασε, παρατηρήσαμε όλοι έναν πόλεμο…διαφορετικό. Έναν πόλεμο που πλησιάζει και θα αντικατοπτρίζει την απόλυτη εξαθλίωση του ανθρώπινου είδους. Είχα, και εξακολουθώ να έχω ,την αίσθηση πως θα ζήσουμε στιγμές που θα επιβεβαιώνουν την ύπαρξη των βάρβαρων ενστίκτων ενός «γεννητικού λάθους» το οποίο η επιστήμη ονόμασε «άνθρωπο». Δεν πέρασαν παρά λίγες μόνο ημέρες κι άρχισαν τα πρώτα γεγονότα.
Πάγωσε κυριολεκτικά όλη η Ελλάδα στην μετάδοση, από τους τηλεοπτικούς σταθμούς, της είδησης του θανάτου των τριών συνανθρώπων μας. Σε λίγα λεπτά άρχισαν να μεταδίδονται λεπτομέρειες που γίνονταν όλο και πιο ανατριχιαστικές. Οι λέξεις έβγαιναν βαριές. Η πρώτη σκέψη που έκανα ήταν, «ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω, μακάρι το θέμα να το σεβαστούν οι τηλεοράσεις». Πέρασαν οι πρώτες ώρες. Οι ώρες του ξαφνιάσματος, της αμηχανίας.
Μετά το αρχικό μούδιασμα, τα μοτέρ της μαχόμενης δημοσιογραφίας πήραν μπροστά. Σχηματίστηκε, λοιπόν, και πάλι το γνωστό σμήνος κορακιών πάνω από το «ρέον αίμα» των ημερών.
Τα περισσότερα από τα μαύρα πουλιά, τα πουλιά της δυστυχίας, έμειναν παραδόξως ψηλά αυτή τη φορά, δείχνοντας μια πρωτοφανή για το ήθος τους διστακτικότητα.
Ένα όμως από αυτά ξεχώρισε. Εφόρμησε με ιλιγγιώδη ταχύτητα και δεν χρειάστηκε πολύ χρόνο για να χώσει τα νύχια του στη ζεστή σάρκα. Δεν ξέρω αν το έχει σκεφτεί κάποια σχολή δημοσιογραφίας, αλλά νομίζω πως η συγκεκριμένη μέθοδος θα πρέπει να αποτελέσει βασική ενότητα στη διδασκόμενη ύλη των εν λόγω σχολών. Στήνεται, λοιπόν, έξω από το σπίτι ενός εκ των αδικοχαμένων και με μοναδική τόλμη εξομολογούσε κάθε έναν που έβγαινε από αυτό. «Τι σας είπε η χαροκαμένη μάνα;» ρωτούσε με ειλικρινές ενδιαφέρον, ενώ ήταν έκδηλο πως μέσα της σπάραζε. Ήταν τόση η πίκρα της για έναν τόσο άδικο χαμό…
Η κατάσταση της μάνας απερίγραπτη. Προσπαθούσε να καταλάβει η δόλια τους λόγους που έχασε το παιδί της.
Τα δαιμόνια της πληροφόρησης, όμως, ήταν εκεί. Και, όπως είχαν χρέος, έκαναν ότι περνούσε από το χέρι τους για να την πληροφορήσουν. Αυτό, άλλωστε, δεν είναι και η πεμπτουσία του δημοσιογραφικού λειτουργήματος;
Το φοβερό, όμως, με το μέγιστο αυτό τούβλο του δημοσιογραφικού οικοδομήματος, ήταν ότι το βασικό της επιχείρημα ήταν το εξής: «κι εγώ σας μιλάω σαν μάνα».
Άραγε, την συγκεκριμένη μάνα που δέχτηκε ένα τέτοιο χτύπημα, και στην τραγικότερη στιγμή της ζωής της βλέπει τα τηλεοπτικά συνεργεία στο κατώφλι του σπιτιού της, τη σκέφτηκε;
Ένας ίερέας, που τυχαίνει να είναι γείτονας της τραγικής οικογένειας, βγαίνει από το σπίτι του. Φυσικά βρίσκεται αντιμέτωπος με το μικρόφωνο της δαιμόνιας δημοσιογράφου. «Μάθατε κάτι; Μιλήσατε με την μάνα;» τον ρωτάει. «Πιστεύω ότι πονάει πολύ»(!) απαντάει εκείνος. «Πότε θα γίνει η κηδεία;» συνεχίζει η μαχητική ρεπόρτερ αντιλαμβανόμενη ότι μπροστά της βρίσκεται μια κορυφαία δημοσιογραφική στιγμή. «Δεν γνωρίζω ακριβώς…» ψελλίζει ο παππάς. «Θα γίνει στην ενορία σας;» συνεχίζεται η πολιορκία από την Μεγάλη Κυρία της δημοσιογραφίας(πρέπει κάποτε να μάθουμε σε αυτόν τον τόπο να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους). «Ναι, εδώ θα γίνει»…επιβεβαιώνει ο συνομιλητής της. Είναι η μεγάλη στιγμή του θριάμβου.
«Αποδεικνύεται ότι είχαμε σωστή πληροφόρηση» λέει με δικαιολογημένη υπερηφάνεια.
Σπάνια, στην εποχή μας, συνδυάζεται τόσο αρμονικά η ευαισθησία, η ανθρωπιά και η έρευνα…

"αγριανός"